Een spannende roman, een gezellige detective en een podcast over muziek

en een paar serietips

De val van Tammy Davidson

De val van Tammy Davidson is een ongelooflijk slimme, vermakelijke roman. Het is een thriller, maar laat je daardoor niet afschrikken. Het is vooral een spannende roman die heel goed in elkaar zit. Het begint met een verhaal dat redelijk heftig is (maar niets is wat het lijkt…). Daarna gaat het weer verder met een ander verhaal, komt er een politierechercheur bij kijken en krijg je gelukkig vrij snel door hoe alles met elkaar te maken heeft. En dan wordt het pas echt spannend.

(Ik hou er niet van als het te lang duurt voordat verschillende verhaallijnen samenkomen. Ik probeer me al minstens een maand door Oroppa heen te worstelen. Volgens mijn e-reader ben ik op 60% maar ik denk nog steeds: wie zíjn al die mensen?? Enige reden dat ik volhoud is dat ik overal lees dat het uiteindelijk op zo’n prachtige manier bij elkaar komt dat je het nog een keer wil lezen. Ik betwijfel het.)

Anyway. Ik vond De val van Tammy Davidson een heerlijke pageturner. Laat je ook niet afschrikken door het citaat van de auteur van De Camino op het omslag, trouwens. Ik ga hier geen negatieve recensies delen, maar als je wilt weten wat ik daarvan vond, moet je mijn GoodReads-recensie maar lezen (de woorden ‘Bassie en Adriaan’ komen er in voor).

Lex Passchier is een auteur die ik nog niet ken. Toen ik googlede was ik euh… verbaasd? Zijn Wikipedia heeft bijna net zo veel plottwists als zijn roman. Hij acteerde als kind al in Zeg ‘ns AAA, had daarna meerdere rollen in onder andere Baantjer. Hij produceert theatervoorstellingen. Hij is scenarioschrijver van onder andere Baantjer, Spangen, Moordvrouw, Gooische Vrouwen en Oogappels (iets wat je echt merkt in zijn roman). Bovendien is hij… en nu komt het… al meer dan twintig jaar de Nederlandse stem van SpongeBob. Hoe bizar is dat. Misschien is het omdat die tekenfilm hier werkelijk Iedere Dag op staat, maar ik vind het absurd leuk dat ik gewoon een boek heb gelezen van SpongeBob. Daar merk je overigens dan weer niets van in zijn roman.

De mosterdmoorden

Chris Bajema ken ik van de geweldige podcast Man met de Microfoon. (Hij is de man van Paulien Cornelisse, die ook regelmatig in zijn podcast zit.) Zijn boek De mosterdmoorden is een zogeheten cosy crime. Een gezellige detective. Ja, er zijn moorden. Maar dat is in deze roman slechts bijzaak. Een cosy crime is een typisch Brits verschijnsel. Vaak met een hoofdpersoon die vanuit de stad naar het platteland verhuist en in een knus dorp terecht komt waar allerlei aparte figuren rondlopen. Dan wordt er iemand vermoord en dan begint het speurwerk. (In het Nederlands zou ik alleen het geweldige Moord op de moestuin van Nicolien Mizee een beetje een cosy crime kunnen noemen omdat het daar ook over een dorp gaat met markante mensen en de moord daar ook niet het belangrijkste van het verhaal is).

In De mosterdmoorden volgen we Jules, een vrouw die bij haar man weg is (eindelijk, had ze veel eerder moeten doen) en vanuit Amsterdam naar het kleine (fictieve) stadje Damburgh verhuist (ik denk zoiets als Doesburg, gezien de mosterdgeschiedenis). In Damburgh wordt ze directeur van een klein regionaal museum en al op haar eerste werkdag wordt er iemand vermoord. Klinkt gruwelijk, maar het is cosy crime, dus dat valt alles mee.

Ik ben echt dol op boeken waarin je de hele tijd denkt: ja zo zíjn mensen gewoon! De types die voorkomen in De mosterdmoorden… Ze zijn allemaal even geweldig. Jules’ ex Manfred, met zijn ‘elitaire’ smaak, het koor waar Jules bij gaat en de vrouwen die daar rondlopen, de heemkundige kring die veel te veel waarde hecht aan de historie van de mosterdfabriek die er ooit stond, de man van de populistische politieke partij (die uiteraard Damburghs Belang heet), de jonge vrouw met grote dromen die tóch in het dorp is blijven hangen. Het is zó heerlijk allemaal. En iedereen is verdacht! Je ziet die mensen gewoon voor je, je hoort ze praten, je weet dat ze bestaan. En ondertussen kun je heerlijk meepuzzelen met Jules, die er met haar buurman en nieuwe vrienden probeert achter te komen wie er achter de moorden zit.

Switched on Pop

Ik ga hier geen muziek aanraden, want tja… dat laat ik aan andere mensen over. Ik kan wel zeggen dat ik héél veel muziek luister. Het laatste album van Lady Gaga vind ik fenomenaal, omdat het vol good old popliedjes staat. Ook hoor ik er de hele tijd van alles in. Is dat een vleugje Gwen Stefani, een snufje Prince, een ode aan Bowie, aan Blondie, een Swift-achtig nummer en lijkt dat ene nummer nou op een oud nummer van haarzelf? Het antwoord: ja, allemaal. En er zit nog véél meer in dat ik niet had opgemerkt. En daarom hou ik zo van de podcast Switched on Pop, waar ze altijd grondige analyses maken van een album, een liedje, een bepaalde trend van vroeger of nu of een artiest. Meestal met een muziekjournalist, een producer en een songwriter. Ze spelen een hoop fragmenten af en na afloop luister je anders naar je favo artiest, album of genre en denk je: wow! Het is nóg veel beter dan ik dacht! Of: aha… dat is een vernuftig trucje waarmee je een bepaalde sound kan creëren.

Een paar serietips

Iedereen kijkt The White Lotus, ga ik hier niet aanraden (het is weer fantastisch). Maar als je dan toch HBO MAX hebt, twee tips. Allebei series met korte afleveringen.

Tip 1: The Sex Lives of College Girls. Geschreven door Mindy Kaling, altijd goed. Vier meiden op een typische Amerikaanse universiteit. Je gaat echt van die meiden houden en het kijkt gewoon heerlijk weg.

Tip 2: Somebody Somewhere. Het is bijna het tegenovergestelde van The Sex Lives of College Girls, maar op een heel andere manier net zo fijn. Het is grappig, lief, prachtig en een beetje anders dan anders. Het gaat over een klein dorp in Kansas. Over vriendschap op volwassen leeftijd en ergens bij willen horen. Love it.